محمد حسن حائری؛ محسن امیری؛ رضوان وطن خواه
چکیده
سبک و بلاغت در مجموع به چگونگی و نحوۀ بیان و شگردهای ادبی گفته میشود و تأملّ در آن واقعیت و جوهرة وجودی نویسنده را باز مینمایاند. بررسی سبک در حیطه علم نوپدید سبک شناسی است؛ درسبک شناسی جدید به سبب ...
بیشتر
سبک و بلاغت در مجموع به چگونگی و نحوۀ بیان و شگردهای ادبی گفته میشود و تأملّ در آن واقعیت و جوهرة وجودی نویسنده را باز مینمایاند. بررسی سبک در حیطه علم نوپدید سبک شناسی است؛ درسبک شناسی جدید به سبب تنوّع و گونه گونی آثار یا به سخن بهتر به سبب نویسندگان و شاعران بیشمار، در هر اثری ویژگیهای فردی و تأثیر و تأثّر این ویژگیها را ملاک قرار میدهند و سرانجام به نتیجهگیری دقیقی میرسند. نیما بیشتر به سبب شعرهای نو، مورد توجّه قرار گرفته، از این رو کمتر کسی شعرهای سنّتی او را در نظر میگیرد. اما در بررسی سبکشناسی فردی اشعار سنّتی نیما، میتوان تا اندازهای روند ظهور او و شعر نو را بررسی کرد. او با آنکه در شعرهای سنّتی خود از سبک خراسانی پیروی میکند؛ اما ویژگیهای زبانی، ادبی و فکری او و نیز تأثیر این هر سه بر هم، چیز دیگری را نیز نشان میدهد؛ و آن، اینکه او در صدد بوده است راهی نو بیابد و آفرینندۀ سبکی نو باشد؛ در این مقاله، کوشش بر آن است تا بر پایه سبک شناسی جدید اشعار سنّتی نیما بررسی شود. بدین منظور ویژگیهای زبانی در سه سطح موسیقی درونی، کناری و بیرونی؛ ویژگیهای ادبی و همچنین مختصات فکری اشعار سنّتی نیما مورد توجّه قرار گرفته است.
