ابراهیم ظاهری عبدوند؛ جمال الدین مرتضوی؛ اسماعیل صادقی
چکیده
شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزههای مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده میکنند. هدف از نگارش این مقاله نیز بررسی تصاویر هنری و بهویژه نمادهای ساخته ...
بیشتر
شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزههای مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده میکنند. هدف از نگارش این مقاله نیز بررسی تصاویر هنری و بهویژه نمادهای ساخته شده با کودک و دوران کودکی در این آثار است. در اشعار عرفانی و تعلیمی، نه تنها اندیشههایی دربارة چگونگی تربیت کودکان وجود دارد، بلکه هر یک از مراحلی که کودک پشت سر میگذارد تا به بزرگسالی میرسد، دستمایة ساختن تصاویر گوناگون قرار گرفته است. کودک و دوران کودکی نمادی از افراد نادان و ناتوان، سالکان مبتدی، انسانهای دنیامدار، ظاهر بین، گرفتار هوا و هوس و مقلد است. در برخی مواقع به کودک و دوران کودکی، بهخصوص زمانی که رمز سالکان و عارفان قرار میگیرد، نگاه مثبتی دیده میشود؛ اما در بیشتر مواقع نگرش به آنها منفی است و صفتهایی همچون نادان، ناقص، غافل، ترسو، گرفتار ظواهر و هوا و هوس و انجامدهندة کار بیهوده به آنها نسبت داده میشود.شعر،
