Journal of Literary Criticism and Rhetoric

نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسندگان

1 مدرس مراکز علمی کاربردی و جهاد دانشگاهی استان اصفهان

2 دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید چمران اهواز

3 استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید چمران اهواز

چکیده

آنچه در این نوشتار قصد پرداختن به آن را داریم، پژوهشی است درباره مهم­ترین نماد در گسترۀ اندیشه و زبان «جلال­الدین محمد بلخی» که به طرزی ظریف و خلاقانه، چشم­نواز و پرسش­برانگیز در بیشتر آثارش به­ویژه مثنوی به کار رفته و شایستۀ بازنگری است. بازخوانی و بازنگری این تصویر می­تواند زمینه­های پژوهشی تازه­ای را در آثار مولوی فراهم کند.خورشید و نور در نظام اندیشـگی مولوی با انگاره­‌ها و باور­های دینی، عرفانی، اسطوره­ای در هم آمیخته است و به وجهی خاص تبلور یافته و از این روی یکی ازامتیازات شعری وی محسوب شده است. هنگامی که نماد­های بنیادین اندیشه مولوی را با توجه به دانش نماد­شناسی مورد تحلیل قرار می­دهیم به ژرفای شگفت­انگیز نوع خاص تفکر این عارف سمبل­گرا بهتر پی می­بریم؛ چرا که منشوری از نماد­هایی که با خورشید گره خورده­اند و گرد این کانون به حرکت در آمده­اند، اندیشۀ وحدت­گرای او را به خوبی به نمایش می­گذارند. مولوی به مدد تصویر خورشید، وحدت پنهان در باطن این عالم را به نمایش گذاشته و با روان­کاوی خلاقانه و هنرمندانه به حـل تعارض­های درونی و روانی پرداخته است. خورشید نه تنها توانسته روان آدمی را در سر حد کمال و زیبایی قرار بدهد بلکه موجب افزایش قدرت، معنویت، امید و بینش نیز شده است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Symbol of Sun in Mathnavi

نویسندگان [English]

  • AFSANEH SAADATI 1
  • Parvin Golizadeh 2
  • Mokhtar Ebrahimi 3

1 Instructor in Scientific-Practical Centers &ACECR, Isfahan

2 Associate Professor in Department Persian Language& Literature, Shahid Chamran University of Ahvaz

3 Associate Professor in Department Persian Language& Literature, Shahid Chamran University of Ahvaz

چکیده [English]

The present research is about the most important symbol in the field of thought and language of Jalāl al-Dīn Muhammad Balkhī, which has been dramatically and questionably repeated in most of his works, especially Mathnavi, and deserves revising. Its reading and revising can provide new fields of research in the works of Mowlavi. The sun and the light have intertwined with religious, mystical, and mythical ideas and beliefs and manifested in a particular way in Mowlavi's thought system, what can be considered, in its turn, one of his poetic privileges. When the fundamental symbols of Mowlavi's thoughts are analyzed through a symbolic approach, the amazing depth of the particular thinking of this symbolic mystic would be better revealed; because a prism of symbols, tied to the sun, moves around this center and displays well its unitary idea. With the help of sun image, Mowlavi exhibits the hidden unity of this world's interior, and has resolved the internal and psychological conflicts using a creative and artistic psychoanalysis. The sun has not only been able to put the man mind on the borders of perfection and beauty, but also has improved his power, spirituality, hope and insight.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Symbolism
  • Mathnavi
  • Mowlavi
  • Sun
  • Unity
قرآن کریم، (1381)، ترجمۀ مهدی فولادوند، چ دوم، قم.
آراسته، رضا، (1372)، تولدی در عشق و خلاقیت، برگردان حسین نجاتی، تهران، انتشارات فرا روان.
آقاحسینی، حسین، خسروی، اشرف، (1389)، «نماد و جایگاه آن در بلاغت فارسی»، بوستان ادب، پیاپی1/58.
ابن منظور، علامه جمال الدین محمد، (1405)، لسان العرب، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
احمدی، بابک، (1370)، ساختار و تأویل متن، چ 5، تهران، انتشارات مرکز.
الیاده، میرچاده، (1372)، رساله در تاریخ ادیان، ترجمۀ جلال ستاری، تهران، سروش
باتلر، گیلیان و هوپ، تونی، (1378)، درمان افسردگی، ترجمۀ کوشیار کریمی طاری، تهران، نسل نو اندیش.
بایار، ژان پیر، (1376)، رمزپردازی آتش، ترجمه جلال ستاری، تهران، مرکز.
بیرونی، ابوریحان، (1367)، التفهیم لاوائل صناعه­التنجیم، به اهتمام جلال­الدین همایی، تهران، هما.
پادشاه، محمود، (1363)، فرهنگ آنندراج، چ دوم، تهران، انتشارات کتابفروشی خیام.
پورحسین، قاسم، (1384)، هرمنوتیک تطبیقی، چ اول، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
پورنامداریان، تقی، (1364)، رمز و داستان­های رمزی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
تاجدینی، علی، (1382)، فرهنگ نماد­ها و نشانه­ها در اندیشه مولانا، تهران، سروش، انتشارات صدا و سیما.
جعفری، محمد تقی، (1366)، تفسیر و نقد و تحلیل مثنوی، تهران، انتشارات اسلامی.
خلف تبریزی، محمدبن حسین، (1361)، برهان قاطع، به اهتمام محمد معین، تهران، امیرکبیر.
خسروی، حسین، (1388)، « نگاهی به نماد خورشید در تمثیلات سهروردی» مجله­ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد واحد تهران- جنوب، شماره­ی 15.
خلیلی جهان تیغ، مریم، (1380)، سیب باغ جان، تهران، سخن.
الدمد، کنت، (1389)، سنت گرایی در پرتو فلسفه­ی جاویدان، ترجمۀ رضاکوررنگ بهشتی، تهران، بی­نا.
دلاپورت، ل؛ ژیران، ف؛ لاکوئه، (1375)، اساطیر آشور و بابل، ترجمه ابوالقاسم اسماعیل پور، ج1، تهران، فکر روز.
دهخدا، علی اکبر، (1364)، فرهنگ لغت، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.
ذکرگو، امیرحسین، (1377)، اسرار اساطیر هند، تهران، فکر روز.
ذوالفقاری، محسن و ...(1389)، « تصویر استعاری کهن الگوی خورشید در ناخودآگاه قومی خاقانی و نظامی»، مجله­ی ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی، شماره20.
راسمن، جان، (1381)، تصویر سازی ذهنی، ترجمۀ مهدی قراچه داغی، تهران، انتشارات نقش و نگار.
رید، هربرت، (1374)، فلسفه هنر معاصر، ترجمۀ محمد تقی فرامرزی، تهران، نگاه.
زرین کوب، عبدالحسین، (1382)، زبان شکسته، تهران، سخن.
ـــــــــــــــــــــــ،(1370)، پله پله تا ملاقات خدا، تهران، انتشارات علمی.
زمرّدی، حمیرا، (1387)، نماد­ها و رمز­های گیاهی در شعر فارسی، تهران، زوّار.
ستاری، جلال،(1384)، عشق­نوازی­های مولانا، تهران، نشر مرکز.
شریفی، لیلا و ضرغامی، ادهم، (1392)، « سیر تحول اسب از دوره­ی ماد تا دوره­ی هخامنشی»، فص­نامه نگره، شمارۀ 28.
شفیع­آبادی و ناصری، (1365)، نظریه­های مشاوره و روان­درمانی، تهران، مرکز نشر دانشگاهی.
شمس تبریزی، محمد بن علی، (1369)، مقالات شمس تبریزی، تصحیح محمد علی موحد، تهران، خوارزمی.
شمیسا، سیروس، (1377)، فرهنگ اشارات در ادبیات فارسی، تهران، فردوس.
شوالیه، ژان و گربران، آلن، (1378)، فرهنگ نماد­ها، ترجمۀ سودابه فضائلی، تهران، نشر جیحون.
شیمل، آنماری، (1367)، شکوه شمس، ترجمۀ عبدالرحیم گواهی، تهران، دفتر نشر و فرهنگ اسلامی.
شهرستانی، ابوالفتح محمد بن عبدالکریم، (1350)، الملل و النحل، ترجمه افضل الدین صدر ترکه اصفهانی، تهران، اقبال.
شهیدی، جعفر، (1373)، شرح مثنوی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
ضیمران، محمد، (1383)، درآمدی بر نشانه­شناسی هنر، تهران، نشر قصه.
عفیفی، رحیم، (1374)، اساطیر فرهنگ ایران، چ اول، تهران، توس.
غراب، راحله، (1384)، نماد خورشید، مشهد، محقق.
فروزانفر، محمد حسن، (1364)، شرح مثنوی شریف، تهران، دانشگاه تهران.
فضائلی، سودابه، (1388)، فیروز مقدس (بحثی در نمادشناسی « حاجی فیروز»، طلایه­دار نوروز و بهار)، مجله آزما، شماره64.
قبادی، حسین علی، (1388)، آیین آیینه، چ دوم، تهران، مرکز نشر آثار علمی دانشگاه تربیت مدرس.
کاسیرر، ارنست، (1378)، فلسفۀ صورت­های سمبولیک،ترجمۀ یداالله موقن، تهران، انتشارات هرمس.
کریمیان صیقلانی، علی، (1392)، مبانی زیبایی شناسی در عرفان اسلامی، تهران، سمت.
کزازی، میرجلال الدین، (1376)، رؤیا، حماسه، اسطوره، تهران، نشرمرکز.
کمبل، جوزف، (1380)، قدرت اسطوره، ترجمۀ عباس مخبر، تهران، مرکز.
گرترود، جابز، ( بی­تا)، سمبل­ها، ترجمۀ محمدرضا بقاپور، تهران.
لیتل، روبرت، (1342)، «معالجۀ امراض روانی به وسیلۀ آفتاب»، ترجمۀ احمد احمدی، یغما، شماره 184، ص368-363.
مولوی، جلال الدین محمد، (1381)، فیه مافیه، بر اساس نسخه­ی استاد بدیع­الزمان فروزانفر، به کوشش زینب یزدانی، تهران، عطار.
ـــــــــــــــــــــــــــ، (1378)، الف، مثنوی معنوی بر اساس نسخه نیکلسون، به کوشش ناهید شادمهر، تهران، نشر محمد.
ـــــــــــــــــــــــــــ، (1378)، ب، کلیات شمس تبریزی، تصحیح و حواشی فروزانفر، تهران، امیرکبیر.
ـــــــــــــــــــــــــــ، (1365)، مجالس سبعه، بی­جا، انتشارات کیهان.
نایبی، بتول و همکاران، (1386)، «تأثیر نور فضا­های داخلی بر کیفیت زندگی و رفتار­های اخلاقی انسان»، سال دوم، شماره 3و4.
هال، جیمز، (1386)، فرهنگ انگاره­ای نماد­ها، ترجمۀ رقیه بهزادی، تهران، فرهنگ معاصر.
یونگ، کارل گوستاو، (1368)، چهار صورت مثالی، ترجمۀ پروین فرامرزی، مشهد، آستانه قدس مشهد.
ــــــــــــــــــ، (1383)، روان­شناسی و شرق، ترجمۀ لطیف صدقیانی، تهران، جامی.
A dictionary of symbols(1962), by j.e cirlot, translated from the Spanish by jack sage, foreward by blerbert read, published by philosophical library.
Cheavalier,(j) )1969(Dictonnaire des symbols,edition,Laffont, Paris.